Φίλες και Φίλοι, Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ποτέ δεν είναι εύκολο να μιλά κανείς για έναν φίλο που δεν είναι πια μαζί μας.
Έτσι και με τον Δημήτρη.
Τον Φίλο και Σύντροφο Δημήτρη Σκαμνάκη, που με τους αγώνες του, με τη διαχρονική παρουσία του, άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη δημοκρατική παράταξη.
Παρών στους αγώνες του 114, στους αγώνες για τη Δημοκρατία, τους αγώνες για την Αλλαγή, τη μεγάλη κοινωνική Αλλαγή, με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Δημήτρης, υπήρξε στέλεχος της Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου.
Σε δημοσιεύματα της εποχής με τίτλο «Προσχεδιασμένα τα επεισόδια της Παντείου», αναφέρεται: Πρωτοφανής η κινητοποίησις ΕΚΟΦ, ΕΡΕ, παρακρατικών οργανώσεων.
Η εφημερίδα «Ο Δημοκράτης», τον Ιανουάριο του 1963, είχε τίτλο «Ουσιαστικοί νικητές οι Δημοκράτες της Νίκης», και στις εσωτερικές σελίδες, στο σχετικό ρεπορτάζ, τονίζεται ότι: «Την παραμονή των φοιτητικών εκλογών για την ανάδειξη διοικητικού συμβουλίου, κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης, οι υποψήφιοι του κεντρώου συνδυασμού “Νίκη”, Κώστας Τσιγαρίδας και Δημήτρης Σκαμνάκης, δέχτηκαν επίθεση από μέλη της ΕΚΟΦ και αστυφύλακες».
Όσον αφορά τη δράση του ως μέλος της ΕΦΕΕ, πιστεύω ότι ο κος Τζανετάκος, Πρόεδρος τότε της ΕΦΕΕ, θα έχει περισσότερα να μας πει.
Ο Δημήτρης, συμμετείχε έντονα στην αντιδικτατορική αντίσταση και για τη δράση του συνελήφθη και φυλακίστηκε.
Ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, υπηρέτησε την παράταξη από κάθε μετερίζι.
Θυμάμαι ακόμα τους κοινούς αγώνες που δώσαμε για την Αχαΐα.
Δύο φορές βουλευτής. Εκπροσώπησε με πάθος την περιοχή. Και συνεισέφερε σε ένα νέο, βιώσιμο αναπτυξιακό όραμα.
Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πατρέων και Δημοτικός Σύμβουλος Πατρέων, Νομάρχης Ζακύνθου και Περιφερειάρχης Ηπείρου.
Από όποιες θέσεις και αν πέρασε, άφησε σημαντικό έργο, που εκτιμήθηκε από τους πολίτες.
Στη Ζάκυνθο και στην Ήπειρο, για πολλά χρόνια μετά, οι πολίτες μιλούσαν για το έργο του.
Στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων, όπου διετέλεσε Πρόεδρος, δρομολόγησε την κατασκευή άνω των 200 σχολικών βιβλιοθηκών και την κατασκευή τουλάχιστον 100 κλειστών γυμναστηρίων, θεωρώντας ότι το σχολείο πρέπει να είναι μια ολοκληρωμένη μονάδα παιδείας, που στοχεύει στην ολόπλευρη γνώση, στη διαρκή εκπαίδευση και αυτοεκπαίδευση αλλά και την προώθηση της αθλητικής ιδέας. Μια μονάδα παιδείας που διαμορφώνει πολίτες ενημερωμένους και ικανούς να αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή τους, αλλά και τη συλλογική μας ζωή.
Αλλά προχώρησε ακόμη περισσότερο, με την υλοποίηση καινοτόμων δράσεων, όπως τη μετατροπή εγκαταλελειμμένων νεοκλασικών κτιρίων που εξαγοράστηκαν για να γίνουν στέκια νεολαίας και βιβλιοθήκες ανοικτές στο κοινό.
Δημιουργήθηκαν επίσης επί των ημερών του, εκατοντάδες αίθουσες διδασκαλίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με αποτέλεσμα την απάλειψη του «τριτοκοσμικού» φαινομένου της διπλοβάρδιας.
Επίτιμο μέλος του Ειδικού Κέντρου Αποκατάστασης και Μέριμνας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες Αιγίου, συνέβαλε καθοριστικά ώστε να αποκτήσει το Ε.Κ.Α.ΜΕ. το πρώτο του κτίριο, ένα γεγονός σημαντικό, που έδειξε και την ιδιαίτερη ευαισθησία του στην ανάγκη στήριξης ειδικών κέντρων για παιδιά.
Ο Δημήτρης Σκαμνάκης, ήταν από εκείνους τους πολιτικούς που γνώριζαν την αξία των αγώνων για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία, αλλά και τη σημασία της παιδείας και του πολιτισμού σε αυτήν την προσπάθεια και γι’ αυτό φρόντιζαν να κάνουν πράξη αυτή τους την πεποίθηση.
Ο Δημήτρης, μιλώντας με τον επίσης φίλο δημοσιογράφο Πάνο Θεοδωρακόπουλο, σε μια συνέντευξή του, έδωσε ακριβώς αυτό το στίγμα της πολιτικής του σκέψης, αναφερόμενος,
- στη γενιά του 15% για την Παιδεία, λέγοντας ότι, είναι η περίοδος της ζωής του που ποτέ δεν ξέχασε,
- στη συμμετοχή του στη διαδήλωση μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη, όπου ήταν ομιλητής στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, ως Αντιπρόεδρος της ΕΦΕΕ και στην προσαγωγή του στα υπόγεια της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας,
και,
- στο μέλλον, χαρακτηρίζοντας προτεραιότητα τον πολιτισμό και την προσήλωση στην ηθική της πολιτικής.
Στην ερώτηση για την πολιτική στο κατώφλι του 21ου αιώνα, ο Δημήτρης, απαντά: «Με τα μάτια μπροστά και στη μνήμη ζωντάνια…».
Μια απάντηση τόσο επίκαιρη, που ρίχνει τα τείχη ανάμεσα στο χθες, το σήμερα και το αύριο και σηματοδοτεί την αποστολή της πολιτικής, και τη συμβολή της στους αγώνες του ανθρώπου να ικανοποιήσει τη διαρκή ανάγκη για μια καλύτερη ζωή, με αξιοπρέπεια, ελπίδα και προοπτική.